ارتش ربات‌های ۱۳۸ میلیارد دلاری چین در راه است؛ سهم ما در الکامپ فقط یک «مهمان» بود
آن جمله‌ی معروف ویلیام گیبسون، نویسنده‌ی داستان‌های علمی‌تخیلی هست که می‌گوید: «آینده همین حالاست، فقط به طور مساوی توزیع نشده است.» نمایشگاه الکامپ امسال دقیقا صحنه‌ی نمایش همین توزیع نامتوازن از آینده و تکنولوژی بود.
درحالی‌که چین برای تسلط بر بازار رباتیک خیز برداشته و سرمایه‌گذاری ۱۳۸ میلیارد دلاری را به این حوزه اختصاص داده که حتی از سرمایه‌گذاری‌های ایالات‌متحده یا اروپا هم بیشتر است (طبق پیش‌بینی‌ها، چین همین امسال قرار است بیش از ۱۰ هزار ربات انسان‌نما، یعنی بیش از نیمی از کل تولید جهانی، تولید کند)، سهم ایران در نمایشگاه الکامپ از هوش مصنوعی فعلاً به بومی‌سازی چت‌بات‌ها خلاصه می‌شد و از بازار رباتیک هم تقریبا هیچ؛ فقط یک ربات چهارپا در غرفه‌ی رایتل جلوه‌نمایی می‌کرد که اتفاقا توجه بسیاری از افراد حاضر در سالن، از کودکی چهارساله تا مردی میان‌سال را به خود جلب کرده بود.
پخش از رسانه
واکنش‌ها به این ربات هم جالب بود: عده‌ای با شور و هیجان، موبایل‌به‌دست در حال ثبت حرکات این سگ رباتیک بودند و عده‌ای دیگر هم با احتیاطی کمدی، فاصله‌ای امن را با این تکه فلز متحرک که با جوی‌استیک هدایت می‌شد، حفظ می‌کردند.
پس از کمی پرس‌وجو مشخص شد که این ربات، مدل صنعتی B2 از شرکت چینی Unitree است که تخصص اصلی آن در زمینه‌ی بازرسی، امداد و نجات و تجسس تعریف شده؛ ابزاری صنعتی برای کار در محیط‌های سمی و آلوده یا تردد در مناطق صعب‌العبور مانند کوهستان‌ها، معادن و فضاهای بدون اکسیژن. شرکت «سپید داینامیک» وظیفه‌ی واردات آن را برعهده داشته و دلیل حضورش در غرفه‌ی رایتل، به زیرساخت ارتباطی و اتصال ربات به شبکه از طریق سیم‌کارت برمی‌گردد تا بتوان آن را از هر نقطه‌ای کنترل و گزارش از محیط را در لحظه دریافت کرد.
ربات B2 شاید هیجان‌انگیزترین بخش الکامپ بود؛ رباتی که حتی تولید داخل هم نبود، اما با آن پوسته‌ی فلزی و پاهای منطعف، تقریبا تمام افراد حاضر در سالن را به وجد آورده بود.
اینکه پرطرفدارترین و هیجان‌انگیزترین پدیده‌ی یک نمایشگاه فناوری داخلی، رباتی باشد که سهم ما در آن صرفاً تأمین سیم‌کارتش بوده (یا شاید هم معرفی کارت سفید بلوبانک)، واقعا جای تامل دارد. استقبال گسترده‌ی بازدیدکنندگان از این ربات هم نشان داد که جامعه‌ی تکنولوژی‌دوست ایران، تشنه‌ی دیدن نوآوری‌های ملموس و فیزیکی است و چنان به‌سرعت به چت‌بات‌ها عادت کرده که حالا از تعامل با فناوری‌ای که راه می‌رود و حرکت می‌کند، بسیار بیشتر از ابزارهای هوشمند تبدیل متن به گفتار هیجان‌زده می‌شود. اما چند الکامپ دیگر باید برگزار شود تا بالاخره از تماشاگران هیجان‌زده‌ی آینده، به یکی از سازندگان فعال آن تبدیل شویم؟ تا آن روز، آینده در چین و آمریکا ساخته می‌شود و ما برای چند روز آن را در ویترین نمایشگاه‌هایمان قرض می‌گیریم و با آن عکس یادگاری می‌اندازیم.