بررسی ایرپاد پرو ۳؛ اپل دوباره از رقبا جلو زد

شاید باورتان نشود؛ اما من با اینکه سال‌هاست جز آیفون از گوشی دیگری استفاده نکرده‌ام، هنوز ایرپاد ندارم. همیشه یا قیمت آن فراتر از بودجه‌ی من بوده یا رقبای قدرتمندی مانند سونی با گزینه‌های جذاب‌تری مرا وسوسه کرده‌اند. همین پارسال، در دوراهی انتخاب بین ایرپاد پرو ۲ و WH-1000XM5، درنهایت هدفون دورگوشی سونی را انتخاب کردم؛ چون برای کسی که روزی پنج تا شش ساعت هدفون روی گوشش است، راحتی در اولویت قرار می‌گرفت.

بااین‌حال، هر زمان کسی از من درباره‌ی خرید ایرپاد پرو ۲ سوال می‌کرد، به او می‌گفتم: «اگر هزینه‌اش به زمین و زمان بدهکارت نمی‌کند، در خریدش شک نکن.» چون کیفیت نویز کنسلینگ و حالت ترنسپرنسی این هدفون به قدری خوب است که هرگز از خریدتان پشیمان نخواهید شد.

اما حالا این احساس را دارم که اگر ایرپاد پرو ۳، سال گذشته و درست در همان زمان تردید من عرضه شده بود، انتخاب نهایی‌ام متفاوت می‌شد. آن وقت بالاخره حاضر می‌شدم ایرپاد را بخرم، حتی با علم به اینکه هدفون‌های توگوشی برای استفاده‌های طولانی‌مدت ایده‌آل نیستند. چرا؟ چون ایرپاد پرو ۳ بالاخره آن‌قدر از هر نظر پیشرفت کرده که دوباره چند قدم از تمام رقبا جلو افتاده است.

وقتی ایرپاد پرو ۳ را از جعبه خارج می‌کنید، احتمالاً اولین واکنش‌تان این خواهد بود که: «این که همان نسل دوم است!» همان کیس سفید براق، همان ساقه‌های کوتاه...؛ این ثبات در طراحی، خودش خبر خوبی است و خیالمان را راحت می‌کند که طراحان اپل ناگهان مثل آیفون ۱۷ پرومکس، به سراغ طراحی عجیب‌و‌غریب و بحث‌برانگیزی نرفته‌اند.

با نگاهی دقیق‌تر، تفاوت‌های ریز، اما تأثیرگذاری خود را نشان می‌دهند. یک نوار مشکی جدید کنار ایربادها اضافه شده که در واقع سنسور تشخیص ضربان قلب است. خود ایربادها کمی «تپل‌تر» و خمیده‌تر شده‌اند، اما این تغییر آن‌قدر جزئی است که اگر در گوش کسی باشد، متوجه‌اش نخواهید شد. وزنشان هم اندکی بیشتر شده (حدود ۰٫۲۵ گرم) که این مورد هم به هیچ‌‌وجه محسوس نیست.

تغییر اصلی در فیت و راحتی هدفون اتفاق افتاده؛ زاویه‌ی قرارگیری سَری‌ها کمی تغییر کرده تا طبیعی‌تر و عمیق‌تر در کانال گوش بنشینند؛ خودِ سَری‌ها هم داستان جدیدی دارند. اپل به جدال همیشگی بین «سَری سیلیکونی» و «مموری فوم» پایان داده و یک راهکار هیبریدی ارائه کرده است:

درون هر سَری سیلیکونی، لایه‌ی نازک مموری‌فوم تزریق شده؛ نتیجه، ترکیبی است که هم دوام سیلیکون را دارد، هم قابلیت شکل‌پذیری و ایزوله‌سازی بهتر فوم را. احتمالا برخی از طرفداران قدیمی ایرپاد به سری‌های جدید خرده بگیرند؛ اما من این ترکیب را بیشتر می‌پسندم و حتی یکی از دوستانم که به دلیل مشکل فیت‌ سَری‌های سیلیکونی از چنین هدفون‌ها متنفر است، پس از تست ایرپاد پرو ۳ گفت که هیچ مشکلی با آن ندارد. ۵ سایز مختلف از سَری‌ها نیز در جعبه وجود دارد تا تقریباً با هر سایز گوشی سازگار باشد.

چراغ شارژ حالا از زیر بدنه‌ی کیس ایرپاد پرو ۳ نور می‌دهد و دکمه‌ی «Pairing» از پشت کیس حذف شده است. بدین‌ترتیب، برای جفت‌کردن دستی هدفون، باید در کیس را باز کنید و دو بار روی جلوی آن ضربه بزنید که شاید در تلاش‌های اول، کمی گیج‌کننده باشد.

اپل برای توصیف صدای نسل جدید از عبارات جذابی مثل «معماری آکوستیک چند-منفذی جدید»، «استیج صدای بازتر»، «بیس عمیق‌تر» و «شفافیت خیره‌کننده» وکال استفاده می‌کند؛ اما در عمل صدای ایرپاد پرو ۳ چطور است؟

اگرچه ایرپادز پرو ۳ مثل نسل قبل از همان تراشه‌ی H1‌ و درایورهای ۱۰٫۷ میلی‌متری استفاده می‌کند، معماری جدید «چند منفذی»‌ کمک می‌کند هوای بیشتری در ایربادها جابه‌جا شده و کیفیت صدا بهتر شود.

اولین چیزی که با پخش آهنگ متوجه می‌شوید، بیس است. ایرپادز پرو ۳ واقعا پوشش بیس قدرتمندی دارد؛ شاید حتی زیادی قوی. اگر خوره‌ی بیس هستید و به موسیقی الکترونیک و هیپ‌هاپ علاقه دارید و می‌خواهید بیس در سرتان «گوم‌گوم» کند، تبریک می‌گویم! این هدفون برای شما ساخته شده؛ اما پوشش بیس در سبک‌های شلوغ‌تر مثل متال، می‌تواند به نقطه‌ضعف تبدیل شود؛ برای مثال، صدای درامز در آهنگ «Deceiver, Deceiver» از بند ملودث Arch Enemy،‌ آن‌قدر محکم و غالب است که وکال و سازهای دیگر زیر آن گم می‌شوند.

بیس نسل قبل منطقی‌تر از ایرپادز پرو ۳ به نظر می‌رسد؛ البته با استفاده از اکولایزر اپل موزیک یا اسپاتیفای می‌توان بیس را کمی تلطیف کرد؛ اما معمولا کاربران عادی ترجیح می‌دهند با همان تنظیمات پیش‌فرض سر کنند.

فرکانس‌های بالا هم شاید حدود ۱۰ درصد شارپ‌تر شده؛ اما به هیچ‌وجه آزاردهنده یا تیز نیست؛ من یک آهنگ بسیار چالشی برای تست این بازه دارم که با اکثر هدفون‌ها یا بی‌روح و کدر شنیده می‌شود یا آن‌قدر گوش‌خراش است که سریع متوقفش می‌کنم. با ایرپاد پرو ۳ برای اولین بار توانستم آهنگ را تا انتها گوش دهم و از آن لذت ببرم (اگر کنجکاوید بدانید، آهنگ «Sentient Oona» از گروه Thee Oh Sees).

حساسیت هدفون هم به شکل چشمگیری افزایش یافته است. من که عادت به گوش‌دادن موسیقی با حجم صدای بالا دارم، در اکثر مواقع نمی‌توانستم والیوم را از ۶۰ درصد بالاتر ببرم. فکر کنم در مدت بررسی فقط یک بار حجم صدا را ۱۰۰ درصد کردم تا کنترل دیستورشن را تست کنم که آن هم مثل همیشه عالی بود و به‌بهترین شکل، از پس مدیریت سازهای مختلف و تفکیک صداها در آهنگ‌های چالشی برآمد.

درنهایت، ایرپاد پرو ۳ کیفیت صدای فوق‌العاده‌ای دارد که تنها نقطه‌ضعف آن، بیس بیش‌از حد در برخی سبک‌هاست. به‌جز این، اپل پس از سه‌سال، هنوز پشتیبانی از صدای بدون افت کیفیت «Lossless» یا حتی صدایی را که از کدک استاندارد AAC‌ کمی باکیفیت‌تر باشد، به ایرپاد اضافه نکرده و جای تنظیمات اکولایزر حرفه‌ای هم همچنان خالی است.

اپل در مراسم معرفی ایرپاد پرو ۳، بدون ذره‌ای شکسته‌نفسی اعلام کرد: «ما بهترین ANC را در میان تمام هدفون‌های بی‌سیم توگوشی دنیا ساخته‌ایم!» ادعای بزرگی است، حتی اگر از سمت اپل باشد؛ البته که من تمام هدفون‌های دنیا را تست نکرده‌ام تا بتوانم ادعای اپل را راستی‌آزمایی کنم؛ اما می‌توانم بگویم از بین تمام هدفون‌هایی که تا امروز در گوشم گذاشته‌ام، ANC ایرپاد پرو ۳ بهترین بود.

حالت شفافیت ایرپاد هم که سال‌هاست بی‌رقیب است، در نسل جدید از همیشه طبیعی‌تر شده؛ تا جایی که گاهی فراموش می‌کردم هدفون در گوشم است و صداها را به‌صورت پردازش‌شده می‌شنوم.

انگار که همه‌ی پیشرفت‌ها کافی نبود، اپل گفت اجازه‌ بدهید کیفیت مکالمه را هم برایتان بهتر کنم؛ که چقدر کار خوبی کرد، چون یکی از بزرگ‌ترین مشکلاتی که با نسل قبل داشتم، کیفیت نه‌چندان جالب مکالمه‌اش بود؛ طوری‌که گاهی مجبور می‌شدم برای اینکه صدایم واضح به گوش طرف مقابل برسد، هدفون را از گوشم در بیاورم و مستقیم با خود گوشی صحبت کنم.

عمر باتری هم پیشرفت قابل‌توجهی داشته و با ANC روشن به ۸ تا ۹ ساعت پخش مداوم رسیده است (در مقایسه با ۶ ساعت نسل قبل). برای کسانی که از ایرپاد به‌عنوان سمعک استفاده می‌کنند، عمر باتری در حالت ترنسپرنسی به ۱۰ ساعت می‌رسد که نسبت‌به نسل قبل، ۶۷درصد افزایش داشته است.

ایرپاد پرو ۳ چند قابلیت جدید و جالب هم دارد که البته فقط یکی از آن‌ها اختصاصی است و باقی قابلیت‌ها برای نسل قبل و مدل‌های دیگر هم دردسترس قرار دارد.

کنترل‌های اصلی مانند پخش/توقف موسیقی با فشار دادن ساقه‌ی هدفون، تنظیم صدا با سوایپ و توقف خودکار آهنگ با خارج‌کردن ایرپاد از گوش، همچنان به شکل استاندارد حضور دارند؛ اما برجسته‌ترین قابلیت ایرپاد پرو ۳ که اتفاقا در انحصار همین نسل قرار دارد، تشخیص ضربان قلب است.

قابلیت جالب دیگر، تست شنوایی است که مجوز FDA را هم دریافت کرده؛ این تست حدود پنج دقیقه زمان می‌برد و با پخش یک سری تن‌های صوتی، پروفایل شنوایی شخصی کاربر را ایجاد می‌کند (خوشبختانه، باوجود اینکه روزی نزدیک به ۶ ساعت با هدفون آهنگ گوش می‌دهم، سطح شنوایی‌ام نرمال بود). براساس نتیجه‌ی تست، ایرپاد مثل یک سمعک هوشمند عمل می‌کند و فرکانس‌هایی را که در شنیدن‌شان ضعیف‌تر هستید، تقویت می‌کند. درضمن، قابلیت محافظت از شنوایی (Hearing Protection) هم در محیط‌های پرسروصدا مانند کنسرت، با کاهش خودکار شدت صدا، از آسیب به گوش‌ جلوگیری می‌کند.

به جز تمام موارد اشاره‌شده، می‌توان از ساقه‌ی ایرپاد به‌عنوان دکمه‌ی شاتر دوربین استفاده کرد که به دلایل نامعلوم، روی آیفون ۱۳ جواب نداد؛ اما با آیفون ۱۷ پرومکس مشکلی نداشت. قابلیت مترجم همزمان هم که با نگه‌داشتن هر دو ساقه‌ی هدفون فعال می‌شود، فعلا به چند زبان اروپایی محدود است و چون به اپل اینتلیجنس نیاز دارد، برای آیفون‌هایی که از آن پشتیبانی نمی‌کنند (آیفون‌های قدیمی‌تر از ۱۵ پرو و مدل‌هایی که پارت نامبر چین دارند)، جواب نمی‌دهد. هرچند استفاده‌ی من از این قابلیت با آیفون ۱۷ پرومکسِ «اپل اینتلیجنس‌دار» هم موفقیت‌آمیز نبود؛ حالا یا شاید چون تلفظ آلمانی من خیلی بد بود یا کلا چنین قابلیتی در ایران دردسترس نیست.

البته مثل همیشه، این قابلیت‌ها فقط در اکوسیستم اپل به کار می‌آیند و کاربران گوشی‌های اندرویدی از آن‌ها بی‌بهره خواهند بود. حالا شاید نبود قابلیت شاتر دوربین و حتی تشخیص ضربان قلب برای کاربران غیرآیفونی چندان به‌ چشم نیاید؛ اما نبود قابلیت‌هایی مانند جابه‌جایی خودکار بین دستگاه‌‌ها و ویژگی «Conversation Awareness» که با شروع صحبت، صدای موسیقی را کم می‌کند، می‌تواند آزاردهنده باشد؛ البته بگویم که این قابلیت آخر در بررسی من عملکرد بی‌نقصی نداشت و گاهی پیش می‌آمد که با تأخیر فعال و غیرفعال می‌شد. جای خالی اکولایزر حرفه‌ای هم همچنان حس می‌شود؛‌ آن هم در دوره‌وزمانه‌ای که بسیاری از هدفون‌های ارزان‌تر چنین قابلیتی را ارائه می‌دهند.

با همه‌ی این‌ حرف‌ها، آیا ایرپاد پرو ۳ ارزش خرید دارد؟ در مقیاس جهانی، بله. اصلا مجله‌ی تایم این هدفون را به خاطر ANC عالی، سنسور ضربان قلب و قابلیت‌های سلامتی، در لیست برترین اختراعات سال ۲۰۲۵ گذاشته و تازه، قیمت دلاری آن هم تغییری نکرده است.

اما برای ما در ایران، شاید قیمت عامل تعیین‌کننده باشد. پس اگر آیفون دارید و موفق شدید جایی، ایرپاد پرو ۲ را با نصف قیمت نسل جدید پیدا کنید، پیشنهاد می‌کنم همان نسل ۲ را بخرید، چون همه‌ی بهبودهای صورت‌گرفته، ارزش اختلاف قیمت چشمگیر دو نسل را ندارند. اما اگر قیمت دو هدفون به هم نزدیک بود، ایرپاد پرو ۳ بی‌شک ارزش خرید بالاتری دارد.

متاسفانه هدفون‌های سونی را هم که زمانی به‌خاطر قیمت کمترشان به‌جای ایرپاد پیشنهاد می‌دادم، افزایش قیمت شدیدی داشته‌اند. فعلا فقط کاربران سامسونگ اوضاع خوبی دارند، چون گلکسی بادز ۳ پرو هم قیمتش عالی است، هم کیفیت صدایش؛ فقط شاید طراحیش به مذاق همه خوش نیاید.

درنهایت، آیا خودم این هدفون را می‌خرم؟ احتمالا نه. هم قیمتش برای یک هدفون توگوشی بسیار بالاست و هم من شخصاً برای استفاده‌ی طولانی با هدفون‌های روگوشی راحت‌ترم؛ اما باید اعتراف کنم رؤیای داشتنش بسیار شیرین است و اگر استیو جابز امروز زنده بود، احتمالا می‌گفت این هدفون تحقق آرزوهایی است که برای پروژه‌ی صوتی اپل در سر داشت.