بررسی شیائومی ۱۷ پرو مکس؛ پرچمداری با ادعاهای بزرگ و ضعف‌های پنهان

شبیه‌ترین به رقیب؛ شاید این دقیق‌ترین توصیف از استراتژی رشد شیائومی باشد؛ مسیری که شرکت چینی در آن نه‌تنها از تقلید آشکار واهمه‌ای ندارد؛ بلکه با بی‌پروایی عامدانه آن را به بخشی از هویت و DNA خود تبدیل کرده است.

طبیعتاً پشت چنین انتخابی، منطق روشنی وجود دارد؛ شیائومی و بسیاری از برندهای چینی برای صرفه‌جویی در هزینه‌های هنگفت تحقیق‌و‌توسعه، ترجیح می‌دهند سوار بر اسب برنده‌ی دیگری شوند و مسیر آزموده را با ریسکی کمتر طی کنند. از سوی دیگر، وقتی برندهایی مانند اپل از مقبولیت بالایی برخوردارند، حرکت قدم‌به‌قدم در مسیر مشابه، هموار و بدون ریسک به‌نظر می‌رسد؛ به‌‌عبارت دیگر، شیائومی یک هدف مشخص دارد: پیمودن مسیر اصلی رقبا، بدون کم‌کاری‌ها و خساست آن‌ها.

نمونه‌ی بارز هدف شیائومی را می‌توان در تصمیم اخیرش دید؛ وقتی لو ویبینگ، رئیس هیئت‌مدیره‌ی شیائومی، چند روز پس‌از رونمایی سری آیفون ۱۷ در پستی در شبکه‌ی اجتماعی «ویبو» اعلام کرد که پرچم‌داران بعدی شیائومی، به‌جای سری «۱۶» سری شیائومی ۱۷ نام خواهند گرفت، نمی‌دانستیم باید بخندیم یا افسوس بخوریم. او حتی از اضافه‌شدن نسخه‌ای با پسوند Pro Max با طراحی مشابه سری آیفون ۱۷ پرو به خانواده‌ی گوشی‌های جدید شیائومی خبر داد؛ اقدامی که کافی بود تا شیائومی به سوژه‌ی اصلی شوخی‌های کاربران در شبکه‌های اجتماعی تبدیل شود.

اکنون پرماجراترین گوشی چینی‌ها، شیائومی ۱۷ پرومکس، به دفتر زومیت رسیده است تا با بررسی همه‌جانبه‌ی آن، تصویری دقیق از عملکرد و توانمندی‌هایش در بخش‌های مختلف ارائه کنیم. با بررسی شیائومی ۱۷ پرومکس همراه زومیت باشید.

با داغ‌شدن موج طراحی «پلاتو» در آیفون‌های جدید (همان برآمدگی مستطیلی پشت گوشی)، شیائومی بار دیگر تصمیم گرفت شانس خود را برای احیای ایده‌ی به‌کاررفته در Mi 11 Ultra را امتحان کند؛ ایده‌ای که در شیائومی ۱۷ پرومکس پخته‌تر و کاربردی‌تر به‌نظر می‌رسد و با جای‌دادن نمایشگر ثانویه‌ی ۲٫۹ اینچی روی برآمدگی پشتی، مزیت رقابتی تازه‌ای را به میدان آورده است.

نمایشگر پشتی که محور اصلی تبلیغات شیائومی برای سری ۱۷ پرو بود، میزبان دو دوربین اصلی و تله‌فوتو است و پایین‌تر از آن روی بدنه‌ی تخت از جنس فایبرگلس، دوربین اولتراواید و فلش LED بدون برآمدگی جای گرفته‌اند؛ بله، درست خواندید! در کمال تعجب پنل پشتی پرچمدار چینی‌ها مانند شیائومی ۱۵ اولترا شیشه‌ای نیست و همچنان از نوعی کامپوزیت پلاستیک و الیاف شیشه استفاده می‌کند.

ما نسخه‌ی مشکی گوشی را برای بررسی در اختیار داشتیم که بدنه‌اش چندان لکه و اثر انگشت را به‌ خود جذب نمی‌کند؛ اما لازم است به‌دقت از آن مراقبت کنید؛ زیرا کوچک‌ترین تلاش برای تمیزکاری پنل، باعث برق افتادن آن ناحیه و متمایز شدنش از سایر نقاط بدنه می‌شود.

محافظ پلاستیکی روی نمایشگر ثانویه در تماس با سطوح مختلف می‌تواند الکتریسیته‌ی ساکن ایجاد کند و گرد و غبار را اطراف لنزهای دوربین جمع کند؛ موضوعی که برای کاربران حساس ممکن است چندان خوشایند نباشد.

فریم Xiaomi 17 Pro Max جنسی آلومینیومی دارد و با انحنای ملایم در لبه‌ها، بدنه و نمایشگر بزرگ ۶٫۹ اینچی را به‌خوبی به هم متصل می‌کند. نمایشگر سهم قابل‌توجهی از پنل جلویی، معادل ۹۲ درصد را در اختیار دارد و با حاشیه‌های بسیار اندک، تجربه‌ای لذت‌بخش و غوطه‌ورکننده از کار با گوشی ارائه می‌دهد.

با وجود ابعاد بزرگ و وزن نسبتاً بالا، ضخامت کم ۸ میلی‌متری، توزیع متناسب وزن و انحنای ملایم در لبه‌ها‌ی فریم آلومینیومی باعث می‌شوند تا دستگاه نسبتا خوش‌دست باشد.

شیائومی برای محافظت از نمایشگر اصلی گوشی از پوشش اختصاصی Dragon Crystal Glass 3.0 استفاده کرده است که با بهینه‌سازی عمیق شیشه‌ی میکروکریستالی، در برابر خط‌وخش و شکستگی، تا ۳۰ درصد نسبت به نمایشگر شیائومی ۱۵ پرو مقاومت بیشتری دارد. نمایشگر ثانویه نیز از پوشش محافظتی بی‌بهره نیست و از نسخه‌ی قبلی یعنی Dragon Crystal Glass با مقاومت کمتر استفاده می‌کند.

لبه‌های فریم، نمایشگر، درگاه‌ها و دکمه‌های گوشی پرچمدار شیائومی با چسب و نوارهای مخصوص آب‌بندی شده‌اند و مقاومت بالایی هم در برابر نفوذ گردوغبار و آب دارند؛ به‌طوری‌که گوشی با داشتن گواهی IP68 در عمق شش متری آب به‌مدت نیم‌ساعت بدون آسیب دوام می‌آورد. 

شیائومی برای نمایشگر ۶٫۹ اینچی ۱۷ پرو مکس به وضوح ۱۲۰۰ در ۲۶۰۸ پیکسل بسنده کرده است که با استاندارد 1.5K شناخته می‌شود. در نگاه اول، این وضوح برای گوشی بالارده در چنین ابعادی شاید ناکافی به‌نظر برسد؛ به‌ویژه وقتی برخی مدل‌های میان‌رده با نمایشگرهای کوچک‌تر ۶٫۷ اینچی تراکم پیکسلی بالاتری ارائه می‌دهند؛ اما چرا شیائومی در وضوح پرچمدار جدید خود محافظه‌کارانه عمل کرده است؟

شیائومی می‌گوید نمایشگر اصلی و ثانویه از پنل OLED Super Pixel بهره می‌برند؛ پنلی که برخلاف طراحی مرسوم PenTile در OLED، زیرپیکسل‌ها را از یکدیگر قرض نمی‌گیرد و از چیدمان نوآورانه‌ی RGB S-Stripe استفاده می‌کند. این فناوری پیشرفته پیش‌تر در iPad Pro 13 اینچی ۲۰۲۴ به کار رفته بود، با این تفاوت کلیدی که شیائومی برای اولین‌بار آن را در گوشی موبایلی کوچک‌تر و با تراکم پیکسلی بالاتر پیاده کرده است.

شیائومی می‌گوید با استفاده از مواد نورافشان جدید در نمایشگر ۱۷ پرو مکس، توانسته است دقت و طراوت رنگ‌ها را افزایش دهد، کنتراست را بهبود ببخشد و هم‌زمان مصرف انرژی را کاهش دهد. این پیشرفت‌ها در تجربه‌ی کاربری به‌وضوح قابل لمس هستند و رنگ‌ها روی نمایشگر شیائومی ۱۷ پرو مکس زنده، شفاف و چشم‌نواز ظاهر می‌شوند.

در پروفایل رنگی Original Color Pro، نمایشگر نزدیک به ۱۰۰درصد فضای رنگی sRGB را پوشش می‌دهد و با خطای رنگی ناچیز، عملکردی بسیار دقیق ارائه می‌کند که با آیفون ۱۷ پرو مکس قابل مقایسه است.

در زمینه‌ی روشنایی نیز شیائومی ۱۷ پرومکس عملکردی درخشان از خود نشان می‌دهد. در آزمون‌های ما، نمایشگر گوشی هنگام پخش محتوای HDR و در مجاورت منبع نوری مستقیم، به روشنایی خیره‌کننده‌ی ۳۹۲۰ نیت دست یافت؛ عددی بالاتر از ادعای رسمی ۳۵۰۰ نیت شیائومی. در حالت روشنایی دستی با فعال‌بودن قابلیت Sunlight Mode، روشنایی تا ۱۲۱۰ نیت افزایش می‌یابد و در حالت روشنایی خودکار نیز به ۲۲۰۲ نیت می‌رسد.

شیائومی می‌گوید در ۱۷ پرو مکس کنترل روشنایی نمایشگر عمدتاً از طریق DC Dimming انجام می‌شود؛ بااین‌حال، با فعال‌کردن گزینه‌ی Adaptive Refresh Rate Pro در تنظیمات نمایشگر می‌توان روش کنترل روشنایی را به PWM تغییر داد.

پرچمداران شیائومی از سیستم‌های کنترل نرخ تازه‌سازی بسیار دقیقی برخوردارند و ۱۷ پرو مکس نیز از این قاعده مستثنی نیست. حین کار با گوشی، متوجه شدیم که نمایشگر می‌تواند نرخ تازه‌سازی را براساس نوع محتوا و سرعت حرکت انگشت دست به‌صورت لحظه‌ای و در کوچک‌ترین بازه‌های ممکن از ۱ تا ۱۲۰ هرتز تنظیم کند.

تا اینجای کار پنل باکیفیت، نمایشگر با حاشیه‌های اندک، پوشش کامل فضای رنگی sRGB با حداقل خطای ممکن و بالاترین میزان روشنایی پشتیبانی از استاندارد‌های +HDR10 و HDR Vivid، همه و همه تجربه‌ای لذت‌بخش از کار با نمایشگر ۱۷ پرومکس چینی‌ها رقم می‌زنند.

شیائومی در نمایشگر ثانویه‌ی ۲٫۹ اینچی نیز سنگ‌تمام گذاشته و با وضوح ۹۷۶ در ۵۹۶ پیکسل امکاناتی نزدیک به نمایشگر اصلی ارائه می‌دهد؛ البته گذر زمان مشخص خواهد کرد که کاربران چقدر به این نمایشگر عادت می‌کنند و در امور روزمره از آن استفاده می‌کنند؛ اما نمی‌توان انکار کرد که نمایشگر پشتی، شیائومی ۱۷ پرو مکس را از نظر بصری جذاب‌تر کرده است.

لاک‌اسکرین‌های بامزه از حیوانات که به لمس واکنش نشان می‌دهند، می‌توانند برای دقایقی کاربر را سرگرم کنند. برخی اپلیکیشن‌های منتخب مانند اسپاتیفای را نیز بدون نیاز به باز کردن قفل نمایشگر اصلی می‌توان روی آن کنترل کرد. حتی با استفاده از قاب رتروی ۴۰ دلاری، گوشی به یک کنسول دستی کلاسیک تبدیل می‌شود؛ اما شاید مهم‌ترین کاربرد نمایشگر پشتی، استفاده از دوربین اصلی به‌عنوان دوربین سلفی برای ثبت تصاویر با کیفیت بالا باشد که در بخش دوربین به تفصیل بررسی خواهد شد.

گویا اسپیکرهای شیائومی ۱۷ پرو مکس چندان در اولویت نبوده‌اند؛ کیفیت صوتی اسپیکرها شاید قابل قبول باشد؛ اما بررسی‌های ما نشان می‌دهد که در برخی سناریوها، عملکرد صوتی دستگاه حتی در برابر آیفون ۱۳، پرچمدار کهنه‌کار اپل، چندان چشمگیر و مطلوب نیست.

در حالت پیش‌فرض (Xiaomi Sound)، اسپیکرهای استریوی ۱۷ پرو مکس بیس عمیق و کوبنده‌ای ارائه نمی‌کنند؛ اما با فعال‌سازی Dolby Atmos، صدا کمی شفاف‌تر می‌شود و کوبش بیس در آهنگ‌های ریتمیک تا حدی بیشتر حس می‌شود؛ البته همچنان از بیس قدرتمند و حجم صدای بالا خبری نیست. در قطعات پرچالش از سبک راک و متال، ترکیب سازها گاهی بهم می‌ریزد و کنترل دیستورشن دشوار می‌شود.

شیائومی ۱۷ پرو مکس نخستین گوشی عرضه‌شده با تراشه‌ی Snapdragon 8 Elite Gen 5 است؛ بنابراین بررسی عملکرد آن بسیار هیجان‌انگیز بود؛ تراشه‌ای که از هسته‌های پیشرفته‌ی Oryon Gen 3 با طراحی اختصاصی خود کوالکام بهره می‌برد و تراشه‌ساز آمریکایی به قدرت و بهینگی آن افتخار می‌کند!

کوالکام ادعا می‌کند که معماری جدید، عملکرد تک‌هسته‌ای را ۲۰ درصد و پردازش چند‌هسته‌ای را ۱۷ درصد بهبود داده؛ واحد پردازش گرافیکی Adreno نیز با ۱۸ مگابایت حافظه‌ی اختصاصی و فرکانس حداکثری ۱٫۲ گیگاهرتز طراحی شده است و در مجموع ۲۳ درصد عملکرد بهتری ارائه می‌دهد و تا ۲۰ درصد نسبت به نسل قبلی انرژی کمتری مصرف می‌کند.

بررسی‌های ما نشان می‌دهد که شیائومی ۱۷ پرومکس در پردازش‌های مبتنی‌بر وب عملکرد درخشانی دارد و با کسب امتیاز ۴۲٫۸، نه‌تنها حدود ۳۰ درصد سریع‌تر از گلکسی S25 اولترا عمل می‌کند، بلکه در سطح جدیدترین آیفون ظاهر می‌شود که همواره پیشتاز پردازش‌های وب‌محور بوده است؛ اما در پاره‌ای از بنچمارک‌ها شرایط به‌گونه‌ی دیگری رقم می‌خورد.

پردازنده‌ی گرافیکی شیائومی ۱۷ پرو مکس در پردازش‌های محاسباتی تنها ۵٫۳ درصد عملکرد بهتری نسبت به S25 اولترا با تراشه‌ی سال قبل کوالکام نشان می‌دهد. در پردازش‌های تک‌هسته‌ای، گوشی حدود ۱۸ درصد سریع‌تر از گلکسی S25 اولترا با تراشه‌ی Snapdragon 8 Elite عمل می‌کند. در پردازش‌های چند‌هسته‌ای، اختلاف چندان چشمگیر نیست و شیائومی ۱۷ پرومکس تنها ۷ درصد بهتر از گلکسی S25 اولترا ظاهر می‌شود.

ازآنجاکه اختلاف میان داده‌های رسمی کوالکام و عملکرد تراشه در گوشی شیائومی، بیش‌از حد انتظار بود، برای اطمینان نمودار توان مصرفی سه گوشی آیفون ۱۷ پرومکس، شیائومی ۱۷ پرومکس و گلکسی S25 اولترا را تحت بار پردازشی GPUمحور سنگین اندازه گرفتیم. نتایج نمودار نشان داد حداقل در ۹۰ ثانیه‌ی ابتدایی، شیائومی ۱۷ پرو مکس مصرف بسیار کمتری از رقبا دارد؛ بنابراین شیائومی احتمالا از همان ابتدا محدودیت پایداری برای کنترل دما و مصرف انرژی بر تراشه اعمال کرده است.

شیائومی برای کنترل حرارت از سیستم خنک‌کننده‌ی محفظه‌بخار با سطح فوق‌العاده بزرگ ۵۵۳۳ میلی‌متر مربع استفاده کرده است که هدایت حرارت در آن ۵۴ درصد بهتر اتفاق می‌افتد. روی هر سانتی‌متر مربع سیستم خنک‌کننده با ساختار مویرگی پیشرفته، ۵۰۰۰ حفره‌ی میکرومتری حک شده‌اند تا جریان بخار و مایع را به‌طور لایه‌ای هدایت کنند. 

با توجه به اینکه بدنه از فایبرگلاس ساخته شده است و هدایت حرارتی محدودی دارد، حرارت بیشتر به نمایشگر و فریم آلومینیومی منتقل می‌شود؛ جایی‌که سیستم خنک‌کننده نزدیک‌ترین لایه را در اختیار دارد.

شیائومی ادعا می‌کند حتی در سنگین‌ترین سناریوهای روزمره، دمای بدنه از ۳۸٫۸ درجه‌ی سانتی‌گراد فراتر نمی‌رود و تجربه‌ی ما نیز این ادعا را تا حد زیادی تأیید می‌کند. پس‌از حدود یک ساعت استفاده‌ی ترکیبی شامل عکاسی، فیلم‌برداری و بازی‌هایی مثل Genshin Impact و Delta Force، دما از ۳۸ درجه بالاتر نرفت و سیستم خنک‌کننده عملکرد مناسبی نشان داد. ناگفته نماند که هر دو بازی در بالاترین تنظیمات گرافیکی ممکن و با نرخ ثابت ۶۰ فریم‌برثانیه اجرا شدند.

در آزمون پایداری عملکرد زومیت، شیائومی ۱۷ پرومکس تا ۳۲ درصد افت عملکرد را تجربه کرد؛ بنابراین محدودیت‌های حرارتی و توان مصرفی تراشه در شرایط سنگین وارد عمل می‌شوند. برای مقایسه، گلکسی S25 اولترا تست را با امتیاز بالاتری آغاز می‌کند و حتی شیائومی ۱۵ اولترا در بدترین حالت بهتر از ضعیف‌ترین شرایط شیائومی ۱۷ پرومکس عمل می‌کند.

همین افت عملکرد و افزایش دمای پشت نمایشگر به حدود ۵۰ درجه‌ی سانتی‌گراد و فریم و پنل جلویی و پشتی به بیش‌از ۴۷ درجه، نشان می‌دهد که سیستم خنک‌کننده در فشارهای سنگین پردازشی نمی‌تواند تمام حرارت تولیدشده را به‌طور کارآمد روی کل سطح بدنه توزیع کند.

شیائومی ۱۷ پرو مکس از باتری پرظرفیت ۷۵۰۰ میلی‌آمپرساعتی لیتیوم-یون با آند سیلیکون‌وکربن استفاده می‌کند؛ فناوری نوظهوری که امکان افزایش ظرفیت باتری را با حداقل افزایش ابعاد فراهم می‌کند؛ در کاربری روزمره، شیائومی ۱۷ پرو مکس بالاترین شارژدهی را داشت؛ اما در تست‌ پخش ویدیو، آیفون ۱۷ پرو مکس با باتری کوچک‌ترش حدود ۳۲ درصد نسبت به شیائومی شارژدهی بیشتری داشت.

در پردازش‌های سنگین گرافیکی نیز شارژدهی پرچم‌دار شیائومی تقریباً برابر با گلکسی S25 اولترا با باتری ۵۰۰۰ میلی‌آمپرساعتی است؛ موضوعی که نشان می‌دهد بهره‌وری انرژی در شیائومی هنوز به‌اندازه‌ی انتظار، خوب نیست. عواملی مانند نوسانات فرکانس پردازنده به‌دلیل فعال شدن زودهنگام مکانیسم‌های کنترل حرارتی، باعث شده‌اند تا مزیت ظرفیت بالای باتری در این تست عملاً بی‌اثر شود و شارژدهی دستگاه پیشرفت چندانی نسبت به رقبا نداشته باشد.

نکته‌ی تعجب‌آور دیگر، عقب‌گرد شیائومی در بخش درگاه USB-C است. به‌جای استاندارد USB 3.2 Gen 2 با سرعت ۱۰ گیگابیت‌برثانیه، این بار شاهد استفاده از USB 3.2 Gen 1 با سرعت ۵ گیگابیت‌برثانیه هستیم؛ اما می‌توان تا حدی موضوع یادشده را نادیده گرفت، زیرا شیائومی انحصار شارژ سریع را کنار گذاشته است و دیگر نیازی نیست برای دستیابی به سرعت شارژ ۱۰۰ واتی صرفاً از آداپتورهای ۱۰۰ واتی شیائومی استفاده شود.

شیائومی ۱۷ پرو مکس هم‌اکنون صرفا در بازار چین به‌فروش می‌رسد و از نخستین گوشی‌های این شرکت با HyperOS 3 مبتنی‌بر اندروید ۱۶ به‌حساب می‌آید. با توجه به چینی‌بودن رام، به‌محض راه‌اندازی گوشی با مجموعه‌ای از اپلیکیشن‌های پیش‌فرض بومی چین روبه‌رو می‌شوید که خوشبختانه بیشتر اپ‌ها را می‌توان حذف کرد.

محدودیت اصلی در رام چین گوشی‌های شیائومی، پشتیبانی بسیار محدود از زبان‌ها است؛ این موضوع شامل زبان فارسی نیز می‌شود و نسخه‌ی چینی معمولاً فقط از چینی و انگلیسی پشتیبانی می‌کند. حتی با تغییر زبان به انگلیسی، در بخش‌هایی از رابط کاربری همچنان عبارات و اعلان‌هایی به زبان چینی مشاهده خواهید کرد؛ موضوعی که شاید برای برخی کاربران ناخوشایند باشد.

مورد دیگر آنکه سرویس‌های گوگل به‌صورت پیش‌فرض در رام چین شیائومی در دسترس قرار ندارند؛ اما نصب و فعال‌سازی آن‌ها دشوار نیست. پس‌از ورود به تنظیمات، گزینه‌ی Basic Google Services را فعال کنید، سپس از فروشگاه اپلیکیشن شیائومی (Mi App Store)، برنامه‌ی Google Play Store را نصب کنید. پس‌از ورود پلی‌استور و حساب کاربری گوگل، سرویس‌های GMS مانند Gmail ،YouTube و دیگر اپلیکیشن‌های وابسته نیز به‌صورت خودکار نصب و فعال می‌شوند. 

در HyperOS 3، شیائومی تغییرات گسترده‌ای در رابط کاربری و تجربه‌ی بصری ایجاد کرده است. بیش از ۱۰۰ انیمیشن در سطح سیستم بازطراحی شده‌اند و طراحی هوم اسکرین و آیکون‌ها نیز دستخوش تغییرات گسترده شده‌اند تا رابط کاربری شکل مدرن‌تری به خود بگیرد.

با گشتی در رابط کاربری HyperOS 3، می‌توان ردپایی از طراحی مشابه Liquid Glass اپل را نیز مشاهده کرد. هرچند چندان چشمگیر نیست؛ اما به‌وضوح نشان از آن دارد که شیائومی به‌تدریج و همسو با اپل در حال حرکت به‌سوی این سبک زبان طراحی خواهد بود.

قابلیت‌هایی مانند AI Dynamic Wallpaper و Cinematic Lock Screen در هایپراواس۳ شکل کامل‌تری به خود گرفته‌اند؛ به‌طوری‌که با استفاده از هوش مصنوعی می‌توان سبک‌های مختلف انیمیشن را روی تصاویر گوناگون اعمال و به‌عنوان والپیپر و لاک‌اسکرین استفاده کرد.

Hyper Island شباهت زیادی به Dynamic Island آیفون دارد و به‌شکل منوی کپسولی در بالای نمایشگر و اطراف بریدگی دوربین ظاهر می‌شود و به‌عنوان میانبری برای برخی اپ‌های در حال اجرا مانند تایمر، چراغ قوه، موزیک، اپ‌های مسیر‌یابی و ویس رکوردر عمل می‌کند.

قابلیت‌های هوش مصنوعی شیائومی تحت عنوان HyperAI امکانات مختلفی را از قبیل AI Writing و AI Speech Recognition و AI search و مترجم هم‌زمان در اختیار قرار می‌دهد که با توجه به اینکه اکثر آن‌ها از زبان فارسی پشتیبانی نمی‌کنند، احتمالاً برای بسیاری از کاربران فارسی‌زبان کارآمد نخواهند بود.

اپ گالری در HyperOS 3 نیز تغییراتی را به‌همراه دارد. حالا کاربران می‌توانند چیدمان نمایش تصاویر را مطابق سلیقه‌ی خود تنظیم و تعیین کنند هنگام باز کردن گالری دقیقاً چه محتوایی را مشاهده کنند. بخش جست‌وجو نیز هوشمندتر از قبل شده و اکنون برای ۱۰ دسته‌ی پرکاربرد از جمله غذا و مناظر طبیعی بهینه‌سازی شده است؛ در نتیجه، با پیشنهادهای هوش مصنوعی می‌توان تصاویر مورد نظر را سریع‌تر و دقیق‌تر از همیشه پیدا کرد.

شیائومی هنوز به‌صورت رسمی جزئیات سیاست به‌روزرسانی Xiaomi 17 Pro Max را اعلام نکرده است؛ بااین‌حال، با توجه به روند اخیر در سری ۱۵ و دیگر پرچم‌دارانش، انتظار داریم که این گوشی چهار سال آپدیت سیستم‌عامل و ۶ سال به‌روزرسانی‌های امنیتی دریافت کند.

شیائومی جایگاهی اختصاصی در خط تولیدش برای یک «پرچم‌دار دوربین‌محور»، خالی کرده است و برای دیدن آخرین شگفتی‌آفرینی چینی‌ها در زمینه‌ی دوربین باید تا عرضه‌ی دستگاهی با نام احتمالی «شیائومی ۱۷ اولترا» منتظر بمانیم؛ اما آن‌ها نسبت‌ به شیائومی ۱۷ پرو مکس نیز بی‌اعتنا نبوده‌اند؛ برگ برنده‌ی اصلی دوربین این دستگاه، حسگر ۵۰ مگاپیکسلی جدید برای لنز واید است که شیائومی عنوان Light Hunter 950L را برای آن استفاده می‌کند.

«شکارچی نور» اختصاصی شیائومی که امسال از سوی SmartSens تأمین شده، به‌دلیل برخورداری از فناوری پیشرفته‌ی LOFIC (Low-Noise Floating Diffusion Capacitor) مورد توجه قرار گرفته است. این فناوری به‌طور ساده ظرفیت جذب نور پیکسل‌ها را به‌سطح بالایی می‌رساند، به‌طوری‌که توانایی ذاتی حسگر در ثبت جزئیات نواحی بسیار روشن به‌طور چشمگیری افزایش می‌یابد و پیکسل‌ها در اثر شدت نور نمی‌سوزند؛ در نتیجه نیاز به ثبت و ادغام چندین فریم برای تصویر HDR کاهش پیدا می‌کند و فشار پردازشی کمتری به گوشی وارد می‌شود.

ضبط ویدیوی HDR نیز به‌مراتب بهبود پیدا کرده است، از این‌جهت‌که نورپردازی ویدیو طبیعی‌تر از زمانی‌ که فریم‌های بیشتری باهم ادغام می‌شوند، به‌نظر می‌رسد و به‌خاطر بار پردازشی کمتر، لگ‌زدن حین ضبط نیز چندان محتمل نیست.

شیائومی ادعا می‌کند که اختلاف نوری تاریک‌ترین و روشن‌ترین نقطه که حسگر به‌واسطه‌ی فناوری HDR آن را تشخیص می‌دهد، به عدد شگفت‌انگیز 16.5EV می‌رسد. ما در پی اثبات کمّی این ادعا نبودیم، بااین‌حال عملکرد گوشی در به‌تعادل رساندن نقاط روشن و تاریک در مقایسه با دو رقیب دیگر گویای همه‌چیز است.

عملکرد دوربین واید از جوانب دیگر نیز قابل توجه است. عکس‌ها کنتراست بالایی را در عین حفظ جزئیات تمامی هایلایت‌ها و سایه‌ها به‌نمایش می‌گذارند. تفکیک پیکسل‌به‌پیکسل بافت عکس‌ها برخلاف برخی‌ از رقبا حالت کارتونی، طرح برجسته و یا آبرنگی ندارد و به خروجی حسگرهای دوربین‌های حرفه‌ای نزدیک‌تر است؛ همین باعث می‌شود تا کلیت عکس به‌خصوص در روز بسیار باکیفیت به‌نظر برسد.

در بحث رنگ چندان نمی‌توان از نظر واقعی‌بودن به عکس‌ها اعتماد کرد. شیائومی از سال‌ها پیش با همکاری لایکا، پروفایل‌های رنگی اختصاصی دوربین پرچمدارانش را توسعه داده است و به‌طور پیش‌فرض عکس‌ها با پروفایل Leica Vibrant ثبت می‌شوند که در ترکیب با گستره‌ی دینامیکی وسیع، نورپردازی عالی و برقراری دقیق کنتراست بین هایلایت و سایه، بسیار جذاب، تأثیرگذار و شاداب‌اند و نگاه هر بیننده‌ای را به‌ خود خیره می‌کنند؛ اما رنگ‌ها اغراق‌شده و گرم هستند و برای نزدیک‌شدن به شرایط ایدئال از نظر رنگی باید به‌سراغ Leica Vibrant رفت.

استفاده از پروفایل Authentic معایب و مزایای خودش را دارد؛ عکس‌ها جلوه‌ای هنری‌تر پیدا می‌کنند، سایه‌ها و هایلایت‌ها برجسته‌تر می‌شوند و گوشه‌ها به‌خاطر ماسک Vignette تاریک‌تر به نظر می‌رسند که تعادل نوری کلی تصویر کمی به‌هم می‌ریزد.

جالب اینکه در دوربین اولتراواید، کنتراست و اشباع رنگ کمتر است و تعادل سفیدی به سمت دمای بالاتر تنظیم می‌شود. کسی چه می‌داند؟ شاید شیائومی برای راضی نگه‌داشتن افرادی که عکس‌های خنثی و نزدیک‌به‌واقعیت را ترجیح می‌دهند، به‌ دوربین اولتراواید به‌ چشم جایگزین نگاه می‌کند.

صرف‌نظر از این موضوع، اپلیکیشن دوربین پرچمدار شیائومی مثل گذشته اجازه می‌دهد تا از بین طیف متنوعی از فیلترهای رنگی و سیاه‌وسفید لایکا آن چیزی را که باب میلتان است، انتخاب کنید تا با دیدن نتیجه، حتی اگر اهل عکاسی نباشید، با عکس‌ها خو بگیرید و به‌ فضای آن علاقه‌مند شوید.

صحبت از دوربین اولتراواید شد که البته نسبت به دوربین واید کمی محدودیت دارد. لنز ۱۷ میلی‌متری آن میدان دید ۱۰۲ درجه‌ای را پوشش می‌دهد و از حسگری ۱۰ درصد کوچک‌تر با دیافراگم f/2.4 استفاده می‌کند. جای‌گیری این دوربین در کپسول کوچک زیر برآمدگی نمایشگر پشتی، به‌قدری جمع‌وجور است که حتی شاید تصور کنید حذف شده است. نکته‌ی جالب اینکه همین حسگر برای سلفی هم استفاده می‌شود.

دوربین اولتراواید در نور روز عملکرد خوبی دارد. هرچند میدان دید وسیع‌تر اضافه‌ای نسبت به لنز واید ارائه نمی‌دهد، بافت‌ها شسته‌ورفته و مطلوب هستند و کیفیتی فراتر از انتظار حسگر ۵۰ مگاپیکسلی معمولی ارائه می‌دهند. تنها محدودیت آن گستره‌ی دینامیکی کمتر است که در سوختگی جزئیات نواحی روشن به چشم می‌آید. به‌جز این مورد و تنظیمات وایت بالانس و کنتراست، عکس‌های اولتراواید از نظر کیفیت کلی حال و هوای نزدیک به دوربین واید دارند و ضعف‌های ذاتی لنز و حسگر را تا حدی پوشش می‌دهد.

در نهایت، دوربین تله‌فوتو به حسگری ۳۰ درصد بزرگ‌تر مجهز شده است. لنز ۱۱۵ میلی‌متری آن بزرگ‌نمایی ۵برابری نسبت به دوربین اصلی ارائه می‌دهد و تا ۱۲۰ برابر امکان زوم دیجیتال وجود دارد که بیشتر از سوی هوش مصنوعی انجام می‌شود، زیرا نمایش چنین جزئیاتی از توان حسگر خارج است.

اگر به‌دنبال زوم فضایی نباشید، شاهد عملکرد خیره‌کننده‌ی دوربین تله‌فوتو در استخراج ریزترین جزئیات صحنه از دل تصویر با بافتی کاملاً طبیعی و به‌دور از دستکاری خواهید بود؛ اما اگر زوم ۱۰ برابری و بیشتر را به‌ کار بگیرید، سافت‌شدن جزئیات (به‌خصوص لبه‌ها و بافت‌ها) و افزایش شدت کنتراست چاشنی کار دوربین خواهد شد.

گفتنی است که حالت Super macro گوشی با دوربین تله‌فوتو ثبت عکس‌ها و ویدیوهای ماکرو را به‌عهده می‌گیرد؛ بنابراین باید گوشی را در فاصله‌ی ۲۰ الی ۳۰ سانتی‌متری از سوژه جابه‌جا کنید تا به‌ نتیجه‌ی مطلوب برسید؛ در نتیجه عکس‌ها شاید چندان شباهتی به عکس ماکرو نداشته باشند؛ اما با زوم دیجیتال روی عکس قبل از ثبت آن می‌توان سطح جزئیات خوبی را شاهد بود.

حسگر بزرگ و بازه‌ی فوکوس گسترده، پلان‌های فوکوس و عمق میدان طبیعی به‌ عکس می‌افزایند و ازآنجاکه بوکه‌ی نرم‌افزاری و دوربُری سوژه از پس‌زمینه عملکرد اصلاً جالبی ندارد، برای ثبت عکس‌های پرتره از فاصله‌ی نزدیک نیز شاید حتی احتیاجی به استفاده از حالت پرتره نباشد.

یکی دیگر از چیزهایی که توجهم را جلب کرد، روتوش سنگینی است که پس‌ از پردازش عکس روی چهره اعمال می‌شود. فرقی نمی‌کند که با چه دوربینی از افراد عکس بگیرید، اپلیکیشن دوربین براساس شرایط، بافت و رنگ پوست و در مواقعی فرم صورت را دستخوش تغییر می‌کند که براساس سلایقتان می‌تواند از قسمت Beautify غیرفعال شود.

دوربین‌های شیائومی ۱۷ پرو مکس در شب تقریباً همان رفتاری را دارند که در بررسی شیائومی ۱۵ اولترا دیدیم. دوربین واید به‌لطف حسگر بسیار حساس به نور، تقریباً تمامی جزئیات نقاط تاریک و روشن یک صحنه با نور محیط متوسط را ثبت می‌کند و کمترین دستکاری نرم‌افزاری روی آن انجام می‌شود؛ اما دوربین‌های اولتراواید و تله‌فوتو توانایی کمتری در جذب نور دارند و نرم‌افزار برای کاهش نویز و لرزش وارد عمل می‌شود و تصاویر را نرم و سافت می‌کند؛ گاهی این پردازش بیش‌ازحد است و جزئیات مهم محو می‌شوند یا اثرات شبح‌مانند در عکس ایجاد می‌شود.

با وجود ادعای شیائومی درباره‌ی کوتینگ‌های ضدبازتاب لنز، دو دوربین تله‌فوتو و اولتراواید در دفع انعکاس نور عملکرد متوسطی دارند. پخش نور زیاد و شدت کنترل‌نشده‌ی منابع روشنایی، هاله‌های طولانی دور چراغ‌ها را به‌دنبال دارد و به‌طور کلی تصاویر حالتی چرب‌مانند دارند. تنها نکته‌ی مثبت، کنتراست و عمق رنگ است که می‌تواند توجه کاربر را جلب کند.

دوربین سلفی شیائومی ۱۷ پرومکس نیز چندان در حد یک پرچمدار ظاهر نمی‌شود. عملکرد آن بد نیست؛ اما حتی برخی گوشی‌های میان‌رده هم سلفی بهتری ثبت می‌کنند. احتمالاً به این دلیل که کاربران می‌توانند با دوربین اصلی و صفحه‌نمایش پشت، سلفی با کیفیت بالا بگیرند، شیائومی تمرکز زیادی روی این دوربین نداشته است.

اپلیکیشن دوربین همچنان امکانات کاملی ارائه می‌دهد؛ شامل فیلترهای رنگی، حالت Fastshot برای عکاسی با فاصله‌های کانونی پرکاربرد، فوکوس دستی، سبک‌های عکاسی سفارشی، ضبط ویدیو دالبی‌ویژن با کیفیت 4K و نرخ ۱۲۰ فریم‌برثانیه، زوم دیجیتال تا ۱۵ برابر و ضبط ویدیو شب. همچنین امکان ضبط ویدیو پرتره با تنظیم شدت Bokeh وجود دارد.

یکی از قابلیت‌های هیجان‌انگیز دیگر این گوشی ضبط اسلوموشن با نرخ بسیار بالای ۱۹۲۰ فریم‌برثانیه با کیفیت 720p است که حالا روی دوربین‌های تله‌فوتو و اولتراواید نیز کار می‌کند؛ بنابراین می‌توان حرکات آهسته را البته برای چند ثانیه از سوژه‌های نزدیک (با امکان زوم دیجیتال تا ۱۵ برابر) ثبت کرد. اگر می‌خواهید کیفیت بالاتر و زمان ضبط بیشتر باشد، می‌توانید نرخ را روی ۹۶۰ فریم قرار دهید و با وضوح 1080p به‌ ثبت صحنه‌آهسته‌های کلوزآپ بسیار جذاب بنشینید.

طراحی مدرن و کاربرپسند، نمایشگر مقاوم با روشنایی حداکثری ۳۹۲۰نیتی که عمدتاً رنگ‌ها را چشم‌نواز به‌نمایش می‌گذارد، عملکرد بسیار خوب در اکثر سناریو‌های پردازشی به‌واسطه‌ی جدیدترین تراشه‌ی کوالکام و دوربین کارآمد همه و همه از دلایلی است که می‌توان برای خرید گوشی پرچمدار به شیائومی اعتماد کرد؛ از طرف دیگر، هیچ‌کدام از این‌ها مانع نمی‌شود که چشمانمان را روی ضعف‌های گوشی ببندیم و انتظاراتمان را پایین بیاوریم.

درحال‌حاضر قیمت شیائومی ۱۷ پرو مکس در بازار چین حدود ۹۰۰ دلار است و انتظار می‌رود نسخه‌ی جهانی آن با برچسبی بالاتر از ۱۲۰۰ دلار عرضه شود؛ به‌‌همین دلیل به‌هیچ‌وجه پذیرفتنی نیست که پنل پشتی گوشی با چنین برچسب قیمتی گزافی از جنس کامپوزیت پلاستیک ساخته شده باشد. همچنین هرچند شیائومی ۱۷ پرومکس در اکثر سناریوها عملکرد بسیار خوبی از خود نشان می‌دهد؛ اما محدودیت‌های تراشه در چنین سطحی پذیرفتنی نیست.

شیائومی ۱۷ پرو مکس معایب دیگری نیز دارد، از جمله پوشش نه‌چندان رضایت‌بخش فضای رنگی DCI-P3 نمایشگر، شارژدهی ضعیف‌تر از رقبا در بخش ویدیو و بازی حتی با وجود باتری بسیار بزرگ‌تر و در نهایت نمایشگر ثانویه‌ای که ممکن است بعد از مدتی حتی ندانید فلسفه‌ی وجودی‌اش چیست و فقط نگرانی بابت آسیب دیدنش برایتان باقی بماند.

از طرف دیگر، بازار دست‌دوم پرچمداران شیائومی چندان مناسب نیست و اگر در آینده قصد فروش آن را داشته باشید، به‌دلیل کم‌طرفدار بودن گوشی‌های پرچمدار شیائومی در کشور، احتمالاً مجبور خواهید شد آن را با قیمتی بسیار پایین‌تر از ارزش واقعی‌اش بفروشید.

با همه‌ی نکات مثبت و منفی‌ای که با یکدیگر مرور کردیم، به‌ نظر شما آیا شیائومی ۱۷ پرومکس ارزش خرید دارد؟ نظر خود را در بخش دیدگاه‌ها با ما و سایر کاربران زومیت به‌اشتراک بگذارید.