بررسی پیکسل ۱۰ پرو XL؛ پارادوکس نبوغ و لجاجت

پیکسل‌ها همیشه برای من حکم آن دوست بااستعداد ولی تنبلی را داشته‌اند که می‌دانید پتانسیل بی‌نظیری دارد؛ اما خودش را به حداقل‌ها راضی می‌کند. گوگل، شرکتی که مغز متفکر اندروید به‌حساب می‌آید، یک فرصت طلایی در دست دارد؛ فرصتی برای خلق همان یکپارچگی افسانه‌ای سخت‌افزار و نرم‌افزار که اپل با آن در دنیای موبایل فرمانروایی می‌کند. سال‌هاست منتظر پیکسلی هستیم که تمام قطعات پازل را درست کنار هم بچیند و پتانسیل شگفت‌انگیزش را آزاد کند.

امروز می‌خواهیم به این سؤال پاسخ دهیم که آیا دهمین تلاش گوگل برای ساخت پرچم‌داری کارآمد و متفاوت به‌ثمر نشسته است؟ آیا پیکسل ۱۰ پرو با تراشه‌ی پرحاشیه‌ی تنسور G5، دوربین آشنا و نرم‌افزار نونوار شده‌اش، همان لحظه‌ی جادویی را خلق می‌کند که منتظرش بودیم؟ آن هم با برچسب قیمت نجومی ۱۷۰ میلیون تومانی در بازار ایران؟ برای یافتن پاسخ، باید به تناقض‌های پرچم‌دار مرموز گوگل عمیق‌تر نگاه کنیم.

بیایید یک‌راست به سراغ تنسور G5 برویم. گوگل امسال تصمیمی بزرگ گرفت و تولید تراشه‌اش را از سامسونگ به غول تایوانی، TSMC، سپرد؛ همان شرکتی که قلب تپنده‌ی آیفون‌ها را می‌سازد. امیدها بالا بود که بالاخره مشکل بهره‌وری پایین و گرمای بیش‌از حد تراشه‌های تنسور حل شود. آیا این اتفاق افتاده است؟ هم بله و هم نه.

در شرایطی که انتظار داشتیم که گوگل مانند مدیاتک برای CPU تنسور سراغ هسته‌های به‌روزی همچون Cortex X925 برود، در نهایت آن‌ها تصمیم گرفتند تا از Cortex X4 به‌عنوان هسته‌ی پرقدرت استفاده کنند؛ همان هسته‌ای که در نسل قبلی به‌کار رفته بود، با این تفاوت که اکنون فرکانس بیشینه از ۳٫۱ به ۳٫۷۸ ارتقا یافته؛ هسته‌ی Cortex X4 در سال ۲۰۲۳ معرفی شد، آرم پس‌از X4 دو هسته‌ی قدرتمند دیگر با نام‌های Cortex X925 و C1-Ultra معرفی کرده است.

گوگل امسال GPU تراشه‌ی تنسور را به‌جای آرم از شرکت Imagination Technologies تأمین می‌کند؛ تنسور G5 از پردازنده‌ی گرافیکی PowerVR DXT-48-1536 قدرت می‌گیرد. تنسور برای برقراری اتصالات بی‌سیم نیز به مودم Exynos 5400i سامسونگ اتکا دارد؛ اما سیگنال پردازنده‌ی تصویر به‌دست خود گوگل توسعه یافته است.

تنسور G5 به موتور بهینه‌سازی‌شده‌ای می‌مانَد که مصرف سوختش فوق‌العاده پایین آمده است؛ اما قدرتش همچنان چنگی به دل نمی‌زند. در آزمون‌های ما، عملکرد تراشه در بهترین حالت، ناامیدکننده بود. G5 در پردازش‌های تک‌هسته‌ای ۱۰ تا ۱۵ درصد و در پردازش‌های چندهسته‌ای تا ۴۰ درصد نسبت به نسل قبل بهبود یافته است؛ اما با این پیشرفت‌ها، پیکسل صرفا به سطح عملکرد پرچم‌داران دو سال پیش می‌رسد.

شکاف عملکردی زمانی عمیق‌تر می‌شود که پیکسل را کنار رقبای مستقیمش قرار دهیم. پرچم‌دار گوگل در پردازش‌های CPU بین ۳۰ تا ۴۰ درصد و در رندر با GPU تا ۵۰ درصد از گلکسی S25 اولترا با تراشه‌ی Snapdragon 8 Elite ضعیف‌تر عمل می‌کند. اختلاف عملکرد CPU تنسور با تراشه‌ی A18 Pro در آیفون ۱۶ پرو نیز به حدود ۴۰ درصد می‌رسد.

ضعف تراشه‌ی تنسور G5 در بازی‌ها نیز نمود پیدا می‌کند؛ برای مثال، هنگام اجرای بازی نسبتاً سنگینی مانند DeltaForce، پرچم‌دار ۱۷۰ میلیون تومانی گوگل به شما تنظیمات گرافیکی متوسط را پیشنهاد می‌دهد؛ درحالی‌که گلکسی S25 اولترا همان بازی را با بالاترین تنظیمات و نرخ فریم روان‌تر اجرا می‌کند؛ اما ضعف تنسور به همین‌جا ختم نمی‌شود!

گوگل سال‌هاست که ادعا می‌کند تراشه‌هایش را به‌طور ویژه برای پردازش‌ هوش مصنوعی بهینه می‌کند؛ اما در هر بنچمارک AI که اجرا کردیم، تراشه‌ی اسنپدراگون با اختلاف معناداری پیروز میدان بود؛ نتیجه‌ای که کل استراتژی سخت‌افزاری گوگل را زیر سؤال می‌برد. وقتی تراشه‌ی اختصاصی‌تان در زمینه‌ی تخصصی خودش هم از رقیب عقب می‌افتد، یعنی با بحران استراتژیک دست‌به‌گریبان هستید. گوگل یا باید در معماری تراشه‌ بازنگری اساسی کند یا مانند سایر شرکت‌ها، به صف خریداران پردازنده‌های کوالکام بپیوندد.

پیش‌از آنکه در مورد وضعیت پایداری عملکرد پیکسل صحبت کنیم، باید یادآور شوم که پرچم‌دار گوگل اکنون از فضای ذخیره‌سازی UFS 4.0 استفاده می‌کند که به‌طور چشم‌گیری سریع‌تر از نسل قبلی است. رم دستگاه نیز مانند نسل قبلی با ظرفیت ۱۶ گیگابایتی‌اش، تجربه‌ی مالتی‌تسکینگ لذت‌بخشی را با پیکسل ۱۰ پرو فراهم می‌آورد.

پیکسل ۱۰ پرو ایکس‌ال در تست‌های ثبات عملکرد CPU که تحت فشار پردازشی مداوم قرار می‌گیرد، وضعیت خوبی دارد و حتی از گلکسی S25 اولترا نیز پایدارتر عمل می‌کند و کمتر داغ می‌کند؛ اما گلکسی حتی با همین افت بیشتر نیز کماکان ۴۰ درصد سریع‌تر از پیکسل عمل می‌کند؛ ما در تست ثبات عملکرد GPU نیز رفتار مشابهی را از پرچم‌دار گوگل مشاهده کردیم.

به‌عنوان یک تجربه‌ی واقعی درباره‌ی وضعیت خنک‌کنندگی گوشی گوگل باید بگویم که در یک بعدازظهر گرم که پیکسل ۱۰ پرو را به‌همراه آیفون ۱۶ پرو و گلکسی S25 اولترا برای مقایسه‌ی دوربین به فضای باز بردیم، تنها پیکسل بود که پس‌از حدود یک ساعت، با نمایش پیغام خطای داغ‌شدن بیش از حد، قابلیت‌هایش را محدود کرد؛ آن هم درحالی‌که دو گوشی دیگر قاب محافظ داشتند. این یک نقطه‌ی ضعف بزرگ برای دستگاهی در این کلاس قیمتی است.

اما توان پردازشی نه‌چندان چشمگیر تنسور G5، چه بهایی از شارژدهی دستگاه طلب می‌کند؟ اینجا نقطه‌ای است که تراشه‌ی بهینه‌ی TSMC معجزه می‌کند؛ البته افزایش کمی بیش‌از ۱۰۰ میلی‌آمپرساعتی ظرفیت باتری پیکسل ۱۰ پرو و پیکسل ۱۰ پرو ایکس‌ال و رسیدن آن به ۴۸۷۰ و ۵۲۰۰ میلی‌آمپرساعت نیز در این زمینه به یاری تراشه‌ی TSMC می‌آید.

پیکسل ۱۰ پرو ایکس‌ال شارژدهی کم‌نظیری دارد؛ ما در تست استاندارد استفاده‌ی روزمره و ترکیبی، درحالتی‌که وضوح نمایشگر روی +FHD تنظیم شده بود، به نتیجه‌ی شگفت‌انگیز بیش از ۱۷ ساعت دست یافتیم که حدود ۳ ساعت بهتر از گلکسی S25 اولتراست؛ حتی با افزایش وضوح به +QHD، پیکسل به شارژدهی نزدیک به ۱۶ ساعت دست می‌یابد؛ این گوشی به راحتی یک روز و نیم استفاده‌ی سنگین را دوام می‌آورد.

پیکسل ۱۰ پرو ایکس‌ال مانند نسل قبلی از شارژ بی‌سیم با توان حداکثر ۴۵ واتی پشتیبانی می‌کند و در نیم ساعت، ۷۰ درصد از ظرفیت باتری را پر می‌کند؛ اما خبر هیجان‌انگیزتر، پشتیبانی کامل از استاندارد شارژ بی‌سیم مغناطیسی Qi2 است. حالا تمام لوازم جانبی مگ‌سیف اپل به پشت گوشی می‌چسبند و آن را با توان ۲۵ وات شارژ می‌کنند؛ یک قابلیت فوق‌العاده کاربردی که اکوسیستم پیکسل را یک قدم به جلو می‌برد؛ البته خود گوگل نیز تعدادی لوازم جانبی مانند هولدر و پد شارژ بی‌سیم با برند Pixel Snap رونمایی کرد که سازوکاری مشابه مگ‌سیف دارند.

اگر پیکسل ۹ پرو را دیده باشید، طراحی نسل جدید برایتان کاملاً آشنا خواهد بود؛ همان نوار فلزی دوربین که ظاهر مینیمال و منحصربه‌فردی به گوشیده بخشیده، همان پنل پشتی مات و لذت‌بخش و همان حس تراکم و کیفیت بالا با این تفاوت که فریم تخت گوشی با لبه‌های نرم، پیکسل ۱۰ پرو را خوش‌دست‌تر کرده؛ گوگل همچنان بر قرار دادن دکمه‌ی پاور بالای دکمه‌های صدا اصرار دارد! یک عادت‌شکنی غیرضروری که حتی پس‌از ماه‌ها استفاده، همچنان آزاردهنده است.

پیکسل ۱۰ پرو ایکس‌ال با ابعاد ۱۶۲٫۸ در ۷۶٫۶ در ۸٫۵ میلی‌متر و وزن ۲۳۲ گرم، ابعاد یکسانی با نسل گذشته دارد؛ اما ۱۲ گرم سنگین‌تر شده که احتمالاً به‌دلیل باتری بزرگ‌تر یا سیستم خنک‌کننده‌ی پیشرفته‌تر باشد؛ بدنه‌ی دستگاه از ترکیب شیشه گوریلا گلس ویکتوس ۲ در جلو و پشت و یک فریم آلومینیومی ساخته شده و مانند نسل گذشته دارای گواهی IP68 برای مقاومت در برابر گردوغبار و آب است.

اما جایی که گوگل سنگ تمام گذاشته، بازخورد لامسه‌ای (Haptic Feedback) است. بی‌نظیر، دقیق، نرم و کم‌صدا؛ بهترین در دنیای اندروید، بدون هیچ تردیدی؛ از تنظیمات روشنایی گرفته تا تایپ‌کردن و جابه‌جایی آیکون‌ها روی صفحه، همه‌چیز باخورد لمسی و لرزشی «تمیزی» دارد. این جزئیات کوچک، تجربه‌ی کاربری را به سطح دیگری ارتقا می‌دهد.

بازخورد لمسی کم‌نظیر پیکسل ۱۰ پرو را نمایشگر باکیفیتش تکمیل می‌کند. پیکسل مانند گذشته از نمایشگر ۶٫۸ اینچی OLED با نام تجاری Super Actua بهره می‌برد؛ نمایشگری با وضوح ۲۹۹۲ × ۱۳۴۴ پیکسل، تراکم بسیار خوبِ ۴۸۶ پیکسل‌براینچ و فناوری LTPO که اجازه می‌دهد تا نرخ نوسازی بسته به نوع محتوا، بین یک تا ۱۲۰ هرتز تغییر کند تا هم شارژدهی آسیب نبیند، هم انیمیشن‌های اندروید خالص نرم و روان اجرا شوند و تجربه‌ی وب‌گردی و بازی لذت‌بخش‌تر باشد.

صفحه‌نمایش پیکسل روشنایی بسیار بالایی دارد، پنل گوشی در حالت خودکار و شرایطی که ویدیوی HDR در حال پخش بود، در تست‌های زومیت به روشنایی خیره‌کننده‌ی ۳۳۰۰ نیت دست یافت که حدود ۷۰۰ نیت بالاتر از نسل قبلی است. پیکسل ۱۰ پرو در حالتی که تمام صفحه روشن بود، حین نمایش محتوای SDR به روشنایی بسیار خوب ۱۴۲۰ نیت رسید؛ بدین‌مفهوم که حتی زیر نور آفتاب نیز، خوانایی نمایشگر آسیبی نخواهد دید. ما در حالت خودکار نیز روشنایی محتوای SDR را ۲۵۹۸ نیت اندازه گرفتیم.

امسال گوگل قابلیتی را به بخش Accessibility پیکسل ۱۰ پرو اضافه کرده است که با فعال‌سازی آن می‌توان فرکانس PWM را از ۲۴۰ به ۴۸۰ هرتز افزایش داد تا فشار روی چشم‌ها در روشنایی‌هایی پایین به حداقل برسد؛ اما نمایشگر پیکسل در زمینه‌ی پوشش فضای رنگی DCI-P3 با ثبت عدد ۸۵ درصد، از رقبایی چون آیفون ۱۶ پرو مکس و گلکسی S25 اولترا عقب می‌ماند و رنگ‌های آن نیز تمایل اندکی به سردی دارند.

هرچه بازخورد لامسه‌ای و روشنایی پیکسل برایمان جذاب بود، در زمینه‌ی بلندی صدا و پاسخ فرکانسی، چندان شگفتی‌ساز نشد؛ اسپیکرهای استریوی پیکسل ۱۰ پرو شدت صدای کمتری نسبت به نسل گذشته دارند و در زمینه‌ی تولید صداهای فرکانس‌‌پایین نیز هم‌پای آیفون ۱۶ پرو ظاهر نمی‌شوند و کوبندگی بیس‌‌های آن را ندارند.

پیکسل همیشه در قلمرو دوربین ادعای پادشاهی داشته؛ اما امسال گوگل به سخت‌افزار دوربین دست نزده و تمام امید ما به جادوی نرم‌افزاری و پردازش تصویر جدید آن گره خورده است. پیکسل ۱۰ پرو و پرو ایکس‌ال از همان ترکیب دوربین اصلی ۵۰ و دوربین‌های ۴۸ مگاپیکسلی فوق‌عریض و تله‌فوتو 5x در کنار دوربین سلفی ۴۲مگاپیکسلی استفاده می‌کنند.

در نور روز، عکس‌ها همان امضای دوست‌داشتنی پیکسل را دارند؛ کنتراست بالا، HDR عالی و رنگ‌های جذاب و واقعی؛ حتی در تاریکی، جایی‌که بسیاری از پرچم‌داران از جمله گلکسی S25 اولترا به زردی تمایل پیدا می‌کنند، پیکسل رنگ‌های دقیقی را ثبت می‌کند؛ با این حال، ضعف‌های قدیمی پابرجا هستند.

یکی از ضعف‌های دوربین پیکسل، حالت پرتره است. گوشی به‌جای استفاده از دوربین تله‌فوتو با زوم اپتیکال ۵ برابر، به کراپ دیجیتال روی سنسور اصلی اکتفا می‌کند! این تصمیم عجیب، باعث به‌هم‌ریختگی پرسپکتیو چهره و تفکیک نه‌چندان دقیق سوژه از پس‌زمینه می‌شود.

یکی از قابلیت‌های پیکسل ۱۰ پرو که گوگل مانور زیادی روی آن دارد، قابلیت 100x ProRes Zoom آن است؛ قابلیتی که به‌صورت آفلاین و روی خود دستگاه، جزئیات عکس‌های ۱۰۰برابری را به‌کمک هوش مصنوعی ترمیم می‌کند؛ البته باید در اولین استفاده‌تان، مدل هوش مصنوعی یک گیگابایتی‌اش را دانلود کنید.

زوم ۱۰۰برابری مبتنی‌بر هوش مصنوعی در پیکسل ۱۰ پرو مانند شمشیر دولبه عمل می‌کند. در سوژه‌های ساده، نتایج شگفت‌انگیز و قابل استفاده‌اند؛ اما در سوژه‌های پیچیده یا نور کم، هوش مصنوعی شروع به «توهم زدن» می‌کند و نقاشی آبرنگ تحویلتان می‌دهد.

یکی از ضعف‌های قابلیت ترمیم عکس‌های زوم‌شده، محدود بودن آن به سطح بزرگ‌نمایی ۱۰۰برابری است. گلکسی S25 اولترا در زوم ۱۰۰برابری، اغلب مواقع، جزئیات کمتری درمقایسه‌با پیکسل ثبت می‌کند؛ اما مثلا در زوم ۳۰برابری که قابلیت ترمیم مبتنی‌بر هوش مصنوعی وارد عمل نمی‌شود، عکس‌های پیکسل ۱۰ پرو جزئیات کمتری دارند.

در فیلم‌برداری نیز با وجود پیشرفت‌های خوب و ثبت تصاویری با کنتراست و ظاهر جذاب، لرزش‌های ریز هنگام حرکت همچنان حس می‌شود. پیکسل ۱۰ پرو می‌تواند فیلم‌برداری 8K30 یا ۱۰ بیتی HDR با وضوح 4K60 انجام دهد؛ البته به‌شرطی که قابلیت Video Boost را روشن کنید تا ویدیوی ضبط‌شده برای انجام پردازش‌های سنگین روی سرورهای گوگل، بکاپ گرفته شود؛ وگرنه در حالت عادی نمی‌توانید ویدیوی 8K یا HDR 4K60 بگیرید.

پیکسل انعطاف‌پذیری و گزینه‌های حرفه‌ای مثل حالت ProRes آیفون را ندارد و جابه‌جایی بین لنزهای آن حین فیلم‌برداری گاهی اوقات با مکث‌هایی همراه است؛ در کل کماکان، پادشاه Overall فیلم‌برداری موبایل در اختیار آیفون قرار دارد.

تجربه‌ی نرم‌افزاریِ پیکسل همیشه نقطه‌‌قوت اصلی و دلیل وفاداری کاربران به آن بوده است؛ در پیکسل ۱۰، این تجربه با اندروید ۱۶ به اوج پختگی و البته جسارت خود می‌رسد. گوگل امسال بازنگری ظریف اما تأثیرگذار در زبان طراحی خود داشت و آن را با نام Material You Expressive نونوار کرد؛ نامی که به خوبی شخصیت جدید اندروید را توصیف می‌کند.

همه‌چیز بزرگ‌تر، رنگی‌تر و بازیگوش‌تر شده است. انیمیشن‌ها دیگر صرفاً کاربردی نیستند، بلکه خودشان بخشی از تجربه‌ی لذت‌بخش کار با گوشی شده‌اند. از انیمیشن‌های فنری هنگام باز و بسته کردن اپ‌ها گرفته تا بازخوردهای لرزشی ظریفی که با هر تعامل در رابط کاربری همراه می‌شود، همه‌چیز حس سیستم‌عامل زنده و پویا را القا می‌کند.

طراحی جسورانه‌‌ی Material You Expressive اندروید ۱۶ با اشکال نامتقارن، رنگ باطراوات و تایپوگرافی برجسته‌اش، شاید باب میل همه نباشد؛ اما به پیکسل شخصیتی منحصربه‌فرد می‌بخشد که آن را از دریای بی‌انتهای گوشی‌های اندرویدی متمایز می‌کند؛ گویی برنامه‌ی حساب‌شده و یکپارچه‌ای در پسِ طراحی رابط کاربری وجود دارد.

اما داستان قابلیت‌های هوش مصنوعی که گوگل روی آن‌ها مانور می‌دهد، کمی متفاوت است؛ برای مثال، Camera Coach که روی کاغذ به کاربر می‌آموزد چطور عکس‌های بهتری بگیرد، در عمل چندان کاربردی نیست. این قابلیت هم عملکرد کُندی دارد، هم پیشنهادهایش آنقدر پیش‌پاافتاده هستند که تا بخواهد کمکتان کند، سوژه از دست خواهید داد!

از آن ناامیدکننده‌تر، تجربه‌ی من با Magic Cue بود. این قابلیت که قرار است با دسترسی به اطلاعات سرویس‌های مختلف گوگل، پاسخ‌های هوشمند به پیام‌ها بدهد (مثلاً آدرس رستوران را از تقویم استخراج کند)، روی دستگاه ما اصلاً کار نکرد. من هیچ‌جوره نتوانستم فعالش کنم و مدام پیغام می‌داد که باید به اکانت گوگلم لاگین کنم؛ درحالی که از قبل لاگین بودم! بگذریم که با توجه به نحوه‌ی کارکرد آن، واقعاً فکر نمی‌کنم این قابلیت به کار ما ایرانی‌ها بیاید.

در این میان، Live Translate که حالا می‌تواند مکالمات تلفنی را به‌صورت آنی و با صدای خود کاربر ترجمه کند، روی کاغذ یک قابلیت فوق‌العاده کاربردی و خفن به نظر می‌رسد، هرچند ما فرصت یا امکان تست واقعی آن را نداشتیم و ضمنا فارسی هم جزو زبان‌های پشتیبانی‌شده نبود. اپلیکیشن جدید Journal هم پاسخ گوگل به اپل برای یادداشت‌نویسی روزمره است و می‌تواند نظر برخی کاربران را جلب کند.

گوگل تضمین ۷ سال آپدیت کامل سیستم‌عامل و امنیتی را برای پیکسل داده است؛ بدین‌مفهوم که دستگاه شما تا سال ۲۰۳۲ به‌روز باقی می‌ماند. این یک تعهد فوق‌العاده و کم‌نظیر در دنیای اندروید است که می‌تواند بخشی از کمبودهای نرم‌افزاری دیگر را جبران کند و ارزش خرید دستگاه را در درازمدت بالا ببرد؛ البته اگر تراشه‌ی تنسور G5 بتواند پابه‌پای نیاز روزافزون اپ‌ها طی ۷ سال آتی بیاید!

پیکسل ۱۰ پرو بیش‌از آنکه محصولی برای مصرف‌‌کننده‌ی عادی باشد، بیانیه‌‌ای جسورانه و مجموعه‌ای از تناقض‌های شگفت‌انگیز است. این گوشی، داستان دوگانه‌ی نبوغ نرم‌افزاری و لجاجت سخت‌افزاری گوگل را روایت می‌کند و در نهایت، ما را با سؤالات بسیاری در ذهنمان تنها می‌گذارد.

تجربه‌ی نرم‌افزاری پیکسل ۱۰ پرو یکی‌از خالص‌ترین، روان‌ترین و زیباترین نسخه‌‌های اندروید است؛ به‌ویژه با اندروید ۱۶ و زبان طراحی جدیدش که لذت بصری و تعاملی مضاعفی را به کاربر تزریق می‌کند. پیکسل ۱۰ پرو در زمینه‌ی شارژدهی نیز بسیار چشم‌گیر ظاهر می‌شود. وقتی این‌ها را در کنار بهترین بازخورد لامسه‌ای در دنیای اندروید، نمایشگر فوق‌العاده‌روشن برای کار در فضای باز و کیفیت ساخت عالی قرار دهید، پکیجی لذت‌بخش از «تجربه‌ی کاربری» را به‌دست می‌آورید.

اما تجربه‌ی لذت‌بخش پیکسل با ضعف بنیادین و غیرقابل چشم‌پوشی تراشه مدام تضعیف می‌شود. تراشه‌ی تنسور G5 در سطح و اندازه‌ی پرچم‌داران ۲۰۲۵ نیست. این ضعف نه‌تنها در بازی‌های سنگین، بلکه گاهی در پردازش‌های سنگین هوش مصنوعی نیز خودش را نشان می‌دهد و مشکل حرارت نیز هنوز به‌طور کامل ریشه‌کن نشده است. در حوزه‌ی دوربین نیز تصمیم‌های عجیبی مانند استفاده از کراپ دیجیتال برای حالت پرتره از ارزش کار می‌کاهد.

حالا تمام نقاط قوت و ضعف را در ترازوی قضاوت بگذارید و به سنگ بزرگ قیمت نگاه کنید. برچسب قیمت ۱۷۰ تا ۱۸۰ میلیونی پیکسل ۱۰ پرو در ایران، به‌دلیل واردات مسافری، آن را به گزینه‌ای غیرمنطقی تبدیل می‌کند. گلکسی S25 اولترا، با عملکردی به‌مراتب بهتر و دوربینی انعطاف‌پذیرتر ده‌ها میلیون تومان ارزان‌تر است. حتی آیفون ۱۶ پرو مکس با اکوسیستم بی‌نظیر و عملکرد بی‌رقیبش، قیمت کمتری دارد. پیکسل از شبکه‌ی 5G ایران نیز پشتیبانی نمی‌کند و مادامی‌که پشتیبانی از eSIM به خدمات اپراتورها اضافه نشود، عملاً یک گوشی تک‌سیم‌کارته به‌حساب می‌آید.

پس چه کسی باید پیکسل ۱۰ پرو را بخرد؟ در خارج از ایران، شاید یک طرفدار سرسخت گوگل که فقط و فقط خالص‌ترین تجربه‌ی اندروید و بهترین شارژدهی را می‌خواهد و حاضر است چشمش را روی تمام ضعف‌های عملکردی ببندد؛ اما در ایران؟ پاسخ صریح و کوتاه است: تقریباً هیچ‌کس.

پیکسل ۱۰ پرو پروژه‌ی تحقیقاتی جذاب با ایده‌های درخشان و اجرای ضعیف است. تا روزی که گوگل بتواند سخت‌افزاری درخور نبوغ نرم‌افزاری‌اش تولید کند، پیکسل‌ها همین‌طور جذاب و در عین حال، ناامیدکننده باقی خواهند ماند.